برخورد نا آگاهانه اطرافیان

از ابتدا دختر اردیبهشتی من فوق العاده اجتماعی و گرم بود و هنوزم هست..در شیرخوارگی به همه لبخند میزد و جواب لبخند دیگران را با تکان دست و پاهایش میداد و کم کمک که بزرگتر میشد این رفتار بیشتر در او تقویت میشد خوب یادم هست هنوز چهار دست و پا میرفت و راه نیافتاده بود با کالسکه  که به پارک میرفتیم و و از دور که صدای هیایوی بچه ها رو میشنید چنان جیغ خوشحالی سر میداد  که بیا و ببین و با دیدن هر بچه ای کلی خوشحال میشد و براش دست تکان میداد..

امسال  بهار  و تابستان که دیگر دو ساله شده بود و خوب راه میرفت و حرف میزد تا وارد پارک  میشدیم دوان دوان سمت بچه ها میرفت بغلشان میکرد و نوازش و فورا میگفت اسش چیه  اسش  چیه؟

یعنی  اسمت چیه... یا خوراکیاشو باهاشون قسمت میکرد

ولی یا بچه هایی که درون گرا بودند میترسیدن و به خیال اینکه آسیبی وارد شده  گریه سر میدادن.. و یا والدین بسیار مهربان به بچه ام تذکر میدادند و گاهی دعوا هم میکردند.هم به دختری و گاها هم به مادری..

و این برخورد ناآگاهانه نه فقط مادری را ناراحت میکرد بلکه با روح و روان دختری  هم بازی هم میکرد.. چندبار با مشاور دختری تماس گرفتم و جریان گفتم و ایشان هم نظری مخالف رفتار آن والدین داشتند ولی گوشزد میکردند که در عین حال که همه ی افراد جامعه آگاهی ندارن و من نمیتوانم دخترم را خانه نشین کنم  ولی اجازه ندهم دختری زیاد با این رفتارها مواجه شود.و همانجا برایش توضیح درست بدهم حتی اگر لازم بود به همان خانواده...

نتیجه این رفتارها حالا این شده...

دخترکم  دیگر راحت ارتباط برقرار نمیکند و  آن شوق اولیه رو برای دوستی  یا ندارد یا در خود میکشد..بیشتر از قبل به من  وابسته تر شده و مدام میترسد که بچه یا خانواده ای او را توبیخ کند و همیشه در برخوردهای اولیه یا در بغلم میماند یا گارد میکرد واسه برخورد به مثل.